Harauvallei en meer van Maniau

,23-26 juli: Harauvallei
Voor we verder gaan nog even ons laatste avontuur in Bukittinggi. De laatste nacht worden we om twee uur met een schok wakker van een krakende vloer, inbreker? De vloer kraakt nog erger, de tegels komen omhoog, de kast begint scheef te zakken. Aardbeving denken wij, en we hollen de kamer uit. Maar dan realiseren wij ons dat er om ons heen niets gebeurd. Wat kan dit zijn? We roepen de nachtportier erbij die het eerst wat laconiek opneemt maar als blijkt dat deur niet meer dicht kan vindt hij het ook nogal verontrustend en belt hij zijn baas. We worden midden in de nacht verhuisd naar een andere kamer. De volgende dag blijkt dat het te maken heeft met gasvorming in het beton. Onze gids vond het een geweldige grap en vertelt het aan iedereen met veel gelach, maar wij vonden het toch nogal een angstige ervaring.
Onderweg naar de Harauvallei bezoeken we een Minangkabau paleis waar we uitleg krijgen over de Minangkabau cultuur. De vrouw staat in deze cultuur boven de man, zo blijft zij bij de ouders, ook na het huwelijk en erft zij alles. Het paleis is gebouwd in de traditionele stijl, met de verschillende daken over elkaar heen die buffel horens verbeelden. De vallei strekt zich voor ons uit en we zien de mooiste rijstvelden ooit, ingeklemd tussen hoge bergwanden. Zoveel verschillende kleuren groen, onvoorstelbaar prachtig. We verlaten de weg, gaan over een houten brug ( de auto past net) en komen via een landweggetje aan bij Abdi Homestay, midden in de rijstvelden.
Zeven bamboehuisjes met uitzicht over de vallei, de omringende bergwanden en in de verte een vulkaan. Wij hebben de watervilla, een huisje op palen in een vijvertje. Het is hier basic; geen douche maar een mandi, het lichtknopje voor binnen zit buiten, de klamboe hangt net iets te laag maar hier kom je pas echt tot rust. En er wordt elke avond voor je gekookt, eten wat de pot schaft, maar alles vers uit eigen tuin en overheerlijk. We maken te voet een dagtocht door de rijstvelden. Over kleine dijkjes loopt ons pad, we steken beekjes over door over twee naast elkaar liggende bamboepalen te lopen. De bruggetjes zijn zo smal dat de hond van Abdi die met ons mee is gelopen er op een gegeven moment er niet meer overheen durft en terug naar huis gaat. Om ons heen rijzen hoge bergwanden op die in de zon prachtig rood en geel kleuren. Als je iets roept komt de echo terug. In de begroeiing op de bergwanden geven de Gibbons een ochtendconcert, jammer genoeg laten zij zich niet zien.
Hans wordt door de locale dames uitgenodigd om mee te helpen met rijst planten dus....Schoenen en sokken uit en de modder in tot zijn enkels. Hij krijgt nog wat instructies maar doet het dan al heel aardig. We passeren verschillende kleine dorpjes en zien daar hoe het dagelijks leven er hier uit ziet. Bij een van de huisjes ligt een gewonde wilde kat ( hij leek een beetje op een das maar dan groter) die zij die ochtend in het bos hadden gevonden. Na een korte klimpartij komen we aan bij een waterval. Hier tijd om even uit te rusten en pootje te baden voor we aan de terugtocht beginnen. Bij de Abdi aangekomen tijd voor een koud drankje.
Om zeven uur wakker en vanaf de veranda van ons huisje zien we langzaam de mist optrekken. De boeren starten met hun werk op de rijstvelden, het leven komt langzaam op gang. We zijn kennelijk al gesignaleerd want er wordt ons al thee gebracht, hoe relaxt kan het zijn. Na het ontbijt met bananen pannenkoek met kaneel vertrekken we lopend naar een waterval in de buurt. Hier drinken we koffie aan het water en zien hele families plezier hebben in het water, de dames overigens volledig gekleed! We gaan verder per becak naar de locale markt. Prachtige verse groenten en fruit, gedroogde vis , kruiden, pannen en potten, noem maar op. Ook hier zijn we weer de enige toeristen. Voor een euro koop ik een hoed van palmblad (Chinees model) die heerlijk is tegen de zon. Ook gaan we ons te buiten aan in bananenblad gepakte zoete rijst hapjes met kokos, banaan en palmsuiker. Op de terugweg zien we nog grote waterraden ( doorsnee ongeveer zeven meter), helemaal gemaakt van bamboe die gebruikt worden om in de droge tijd de rijstvelden te irrigeren. Terug bij het huisje tijd voor lezen en luieren. Maar om half vier wacht de kookles, Tilly leert Rendang (met Jackfruit, smaakt net als zachte kip) maken en groenten koekjes bakken. De koekjes proeven we
alvast en zijn tevreden over het resultaat. Vanavond eten we de gesudderde Rendang, maar daarvoor worden we ook nog getrakteerd op een met gekruid vlees gevulde pannenkoek. Veel te veel gegeten vandaag, maar lekker was het allemaal wel!
Afscheid van de Abdi Homestay, wat een heerlijke plek. Morgen via Bukittinggi naar het meer van Maninjau.
26-28 juli: Maninjau
Net onder Bukittinggi is een kloof die we nog een stukje willen wandelen. Onze gids zet ons af bij het begin van het pad en we spreken af dat hij ons bij de eerste brug weer oppikt. We zijn de enige wandelaars en het uitzicht is mooi. De rivier loopt hier door een redelijk smal dal dat ze hier de canyon noemen. Halverwege komt de gids ons met sompende schoenen en natte broekspijpen tegemoet. Bang dat we het niet konden vinden, er is maar een pad, is hij al land over zand naar ons op zoek gegaan. De route naar Maninjau loopt over smalle wegen door de bergen. In deze streek hebben zich in de Nederlands Indische tijd veel Nederlanders gevestigd vanwege het aangenaam koele klimaat. Je ziet hier dan ook nog veel grote, uit deze tijd afkomstige huizen. Ze zijn wel allemaal in verval maar het geeft toch wel een beetje een beeld van hoe zij hier hebben gewoond. Een spectaculaire afdaling, via de weg met de 44 bochten komen we aan in Maninjau. Hans maakt direct goede sier met zijn gigantische ring en de eigenaar van het restaurant waar we even koffie gaan drinken sleept ons meteen mee naar binnen om zijn stenen verzameling te laten zien. We kijken onze ogen uit, wat een prachtige collectie.
Terwijl Hans op de fiets langs het meer gaat bekijk ik het dorp. Hier langs het meer en tegen de hellingen op hebben veel huizen een typisch Nederlandse uitstraling, overblijfselen uit ons koloniale verleden. De huizen zijn zwaar verwaarloosd maar je kunt zien dat ze in betere tijden een rijk bestaan vertegenwoordigden. Mooie stoepen, ruime veranda's, luiken met houtsnijwerk voor grote ramen. Op de fiets komt Hans een varaan en een grote hagedis ( een meter) tegen, drinkt koffie met een halve schoolklas die hij op snoep trakteert maar na drie uur bij een temperatuur van dertig graden heeft hij het ook wel gehad. In het hotel, waar we eerst de enige gasten waren, maken we kennis het een gezin uit Medan. Natuurlijk moeten we met z' n allen op de foto.
Onze laatste dag in Sumatra is aangebroken. We rijden langs de Indische oceaan naar Padang. Onderweg zien we nog hoe de vissers vanaf het strand met mankracht de netten inhalen. Padang is een hete, drukke en niet al te schone stad en we vinden het niet erg om hier maar kort te zijn. Vannacht om drie uur gaat de wekker, op naar Bali.