Anuradhapura (dag 4-6)

Dag 4- Met de taxi naar het meest praktisch gelegen station, een uur van Negombo af, om daar een rechtstreekse trein naar Anuradhapura te pakken. Een klein station met een echte stationschef die ons en vier andere Nederlanders goed in de gaten houdt. We worden persoonlijk door hem geïnformeerd over vertrektijd, vertraging, nogmaals vertraging, het perron van vertrek waarna hij ook nog aan komt hollen om ons de juiste trein wijst. Valt niet mee want wij gaan ergens anders heen dan die andere Nederlanders en dat wordt natuurlijk snel verwarrend. Maar we zitten in de goede trein en hebben plaatsen aan het open raam. De banken zijn redelijk comfortabel maar de trein slingert, hotst en botst waardoor het een het belevenis wordt. De afstand van 200 km wordt afgelegd in 6 uur. Dat komt omdat we rijden op enkelspoor en bij elk station moet worden gestopt en gerangeerd om tegemoetkomende treinen te laten passeren. Vervelen doe je je niet. Het voorbij trekkende landschap is afwisselend en je ziet hoe de mensen buiten de steden leven. De levensstandaard is daar aanzienlijk lager dan in het stedelijke gebied aan de kust. Ook in de trien gebeurd van alles; in elke stopplaats stappen verkopers in om hun etenswaren te verkopen (fruit, kokosnoten, gebakken hapjes en veel dingen die wij niet kunnen thuisbrengen) waarna ze verderop weer op een trein terug stappen. Overstappen gaat rechtstreeks van trein op trein, daar komt geen perron aan te pas. Het spoor wordt hier zo wie zo bijna als wandelpad gebruikt, daar wordt niet moeilijk over gedaan. In de trein heeft Hans al snel contact met een Sri Lankaans jongetje waarvan hij leert hoe je goedemorgen, goedenavond en hallo moet zeggen in het Singalees. Toen Hans hem een vingerpopje van een olifant gaf, vrolijk met de slurf omhoog, begon hij meteen de slurf naar beneden te duwen zoals het bij een echte olifant hoort. IKEA hier valt nog iets te leren! Aan het eind van de reis worden we, op wat wij dachten het één na laatste station, uit de trein geplukt door een tuktukchauffeur omdat hij ons komt ophalen om naar het guesthouse te brengen. Snel de koffers uit het net, nog net op tijd uit de trein om dan, al in de tuktuk te ontdekken dat hij niet ons maar kennelijk een ander Nederlands stel had moeten ophalen. Nou ja, wij hadden geluk, hij heeft ons netjes naar onze overnachtingsplek gebracht. Nadat Hans het hele guesthouse in het donker heeft gezet door een verkeerde stekker in het stopcontact te steken gaan we vol nieuwe indrukken naar bed.
Dag 5- De volgende dag eerst fietsen passen. Hans kan met zijn knieën tussen de handvaten door zonder het stuur te raken, dus dat is okay. En daar gaan we, over links draaiende rotondes ( ze komen echt overal vandaan!), ingehaald door scheurende bussen, zwaar vrachtverkeer en rakelings passerende tuktuks richting de oude koningsstad. Anuradhapura is de stad van de Singalese en Zuid Indische koningen, die zij bouwden na hun komst (400 v. C) op Sri Lanka. Een heilige stad met dagoba’s of stupa’s, tempels, paleizen en tuinen met baden van waaruit het eiland werd geregeerd. Na de overname van de macht en verwoesting van de stad door de Tamils (995) werd deze verlaten en overwoekerd door de jungle om pas door de Engelsen in de 19e eeuw te worden herontdekt. Nu is het UNESCO werelderfgoed en wordt de stad terugveroverend uit de jungle en wordt er druk gerestaureerd. Fietsend door de jungle, over prachtig nieuw aangelegde asfaltwegen, komen we alle bezienswaardigheden tegen. We stoppen bij tempels en dagobes. Deze laatste zijn enorme witte koepels met een doorsnede voor rond de 500 meter en een hoogte van soms wel 75 meter. Werkelijk/letterlijk oogverblindend tegen de wolkeloos blauwe lucht. Het is een aanslag op onze voetzolen om deze dagobes van dichtbij te bekijken. Volgens de boeddhistische traditie mag je deze alleen blootsvoets betreden en dat valt niet mee een stenen vloer bij een temperatuur van rond de 35 graden. We dansen min of meer rond de stupa’s en zijn blij als de sandalen weer aanmogen. We zijn natuurlijk ook te weinig respectvol gekleed (rok en broek te kort) dus we moeten onze omslagdoeken om. Hans heeft ooit, bij een vorige kampioenschap toen hij nog dacht dat Nederland kon voetballen een knaloranje gekocht. Nu loopt hij daarmee, als een boeddhistische monnik in opleiding in de tempels rond. Gevolg: Hans wordt door een kapuralapriester gewenkt en krijgt een tika (witte duimafdruk op het voorhoofd) en witte touwtjes om de pols als bescherming tegen onheil. Afgemat door de hitte strijken we neer bij de “Familie baker”, met enige fantasie de Sri Lankaanse Starbucks en drinken daar thee voor 9 cent per kop en eten er Engelse gebakjes bij.
Dag 6- Onze tweede dag in Anuradhapura beginnen we met uitslapen en een laat ontbijt. Half 10 blijkt hier heel strikt te worden genomen merken wij. Als wij om 9.25 aan tafel verschijnen slaat de paniek toe, de eieren zijn nog niet gebakken en de thee moet nog worden gezet. Het valt allemaal niet mee met zoveel gasten (wij zijn de enigen) om de controle te houden. Daarna weer op de fiets naar een andere grote tempel die iets buiten de oude stad ligt. Onderweg zijn we wel een beetje een bezienswaardigheid, twee van die bleekscheten op een fiets. De blote knieën zorgen voor opmerkingen. Maar de mensen zijn vriendelijk, roepen Hello, Goodmorning, Where are you from, witch country etc. Als je wilt kan je de hele dag met iedereen een praatje maken. De vrouwen zijn mooi, vaak traditioneel en elegant gekleed. De mensen hebben vaak een open blik, waardoor wij kennelijk beter ( dan in andere Aziatische landen) in staat zijn de gezichten te lezen en het contact makkelijkere verloopt. We bezoeken de heilige plaats Isurumuni Raja Waha Viharaya waar naast een mooie tempel ook een heilige boom ( die hebben we gisteren toch al ergens anders gezien??), een heilige rots en een museum is. Ook hier weer de voetzolen verbrand. In het museum zijn prachtige, heel goed bewaard gebleven reliëfs te zien zijn. Onderweg naar het guesthouse komen we nog een opleidingstempel voor jonge monniken tegen. Ook daar nog even naar binnen. De opleiding duurt 10 jaar, er lopen jonge jongens rond niet ouder dan twaalf, is dit een eigen keus? Daarna weer snel aan de thee bij “Familie baker”, midden in de stad. De rest van de middag lekker lezend doorgebracht (e-reader is geweldig!), daarna uit eten bij ons favoriete restaurant. Nou ja, restaurant? Omdat ons guesthouse wat in de buitenwijk ligt en het ’s avonds al heel vroeg heel donker is, willen we niet te ver lopen of fietsen i.v.m. verkeersgevaar (Geen echte straatverlichting, geen licht op de fietsen of brommers). Daarom het dichtstbijzijnde take-away restaurant als onze vaste stek gekozen. Take-away, dus niet echt de bedoeling dat je er komt eten maar ze dekken keurig een tafel voor ons, serveren uit en zodra ons bord leeg is wordt de rekening voor ons neergelegd. Het eten is er overigens heerlijk en dat vindt de plaatselijke bevolking ook want het is er druk. Onze auto met chauffeur is vanavond al gearriveerd, morgen begint het luxe deel van onze vakantie.