18 – 21 juli Chichen Itza, Izamal en Campeche

De tocht van Holbox naar Chichen Itza gaat over rustige wegen, door kleine dorpjes. Bij elk dorp moet je in de remmen, de verkeersdrempels zijn ongelooflijk hoog en het zijn er heel erg veel!!! Maar het heeft effect want door de dorpen wordt bijna stapvoets gereden en de plaatselijke bevolking maakt daar meteen gebruik van door fruit etc. te koop aan te bieden…je staat tenslotte toch al bijna stil. Het landschap is groen, oerwoud aan beide zijden en we rijden de hele dag door een wolk van vlinders, van geel tot oranje in allerlei kleurvariaties. Na een zonnige dag barst, net na onze aankomst in het hotel een tropische bui met zwaar onweer los. We weten het…het is regenseizoen.
Vroeg in de ochtend zijn we een van de eerste bezoekers in Chichen Itza. Het is nog stil en wat nevelig maar ook nog heel rustig. We genieten van de overblijfselen van deze Mayastad, een van de grootste in Yucatan. Sinds 2007 een van de nieuwe wereldwonderen en dat begrijpen wij wel. De grootste piramide is overweldigend hoog en breed. De trappen naar de tempel op de top mogen helaas niet meer worden beklommen en je mag er ook niet meer in. Binnen in bevindt zich nog een tweede tempel . De muren zijn overdekt met prachtige reliëfs, veel afbeeldingen van de goden, de krijgers, jaguars en adelaars. Hans geniet vooral van de arena voor balspel, volgens hem de voorloper van korfbal. De teams spelen niet om de eer maar echt op leven en dood. De verliezers werden nl. gedood en geofferd. De ring hangt zo hoog en het gat is zo klein dat scoren bijna onmogelijk lijkt. Offeren van mensen werd zo wie zo veel gedaan. Natuurlijk waar het de vijanden betrof maar ook omdat er niet meer mensen mochten zijn dan voedsel kon worden verbouwd of aangevoerd. Bij vertrek zien we rijen mensen wachten voor de ingang, ons vroeg opstaan is beloond.
Izamal, de gele stad is een kleine plaats die aanvankelijk belangrijk was voor de Maya’s maar later door de katholieken is overgenomen. Op de grondvesten van een grote Maya piramide is een imposant Franciscaner klooster gebouwd. Het prijkt okergeel in het midden van de stad met daarom heen allemaal gele huisjes. Het klooster zelf heeft mooie kloostergangen en een simpele kapel. De echte trekpleister hier is een, in onze ogen lelijk beeld. Maar kennelijk belangrijk genoeg voor de vorige paus om een bezoek te brengen aan Izamal en een mis op te dagen. In de kloostergang ontmoeten we een enthousiaste Mexicaan die zijn Engels wel eens wil oefenen. En waar gaat het over als hij hoort dat wij uit Nederland komen… over voetbal. Hij noemt namen van bekende (oud) spelers en trainers en Hans noemt er natuurlijk ook een paar. Ik kan het niet laten en noem achteloos “Alex Geernaert”’, Ja, ja die ook roept hij enthousiast! Dus als het niets wordt in Qatar, er is toekomst in Mexico!
Via de Puucroute rijden we richting Campeche aan de kust. Onderweg bezoeken we de kerk en klooster van Mani, die net helemaal feestelijk is versierd met bloemen. De locale dames hebben er hun handen vol aan, op elk bank wordt een prachtig boeket met slingers gebonden. Verder op de route laten maken we een stop bij de grotten van loltun. Prachtige grotten met onderaardse gangen en zalen zo hoog dat ze “De Kathedraal” worden genoemd. Op sommige plekken valt het licht door verborgen gaten naar binnen en daar huizen ook de zwaluwen, die af en aan vliegen. In de grotten zien we ook de “handjes”, afdrukken van handen op de rotsen (als in Frankrijk, lascou). De grotten zijn van prehistroische tijd en werden later door de Maya’s als ceremonieplaats gebruikt. Later bij de overheersing van de Spanjaarden gebruikten zij de grotten als schuilplek. De eerder genoemde lichtgaten werden toen, met behulp van plantenwortels van de ficus als in- en uitgang gebruikt. Natuurlijk liet de gids ons, als “special guests” veel meer zien dan hij ooit aan andere kon laten zien en voerde daarmee zijn fooi weer aardig op. Ook hier heb je slimme vogels….
Daarna nog een tussenstop in Xumal, ook een Mayavindplaats. Misschien vinden wij deze nog wel mooier dan Chichen Itza omdat deze plek nog niet over gerestaureerd is en daardoor ook toegankelijker is. Je mag de paleizen nog beklimmen, rondlopen tussen de overblijfselen etc. De stijl is ook anders, meer rond en minder strak. We moeten onze rondtoer versneld afhandelen omdat in de verte een zwaar onweer losbarst. De lichtflitsen en de donkere lucht maken wel dat de plek iets mystieks krijgt. De route naar Champeche, die zo duidelijk op de kaart staat blijkt in het echt toch anders te zijn. Ze nemen het hier niet zo nauw met wegnummers en afslagen dus we rijden weer wat extra rondjes voor we de juiste weg te pakken hebben.
Hoera Hans is jarig en hij heeft nu de respectabele leeftijd van 60 jaar. Om dit te vieren hebben we een ontbijtafspraak met Ellen. Ellen hebben we 8 jaar geleden in Brazilië ontmoet op een van haar reizen rond de wereld en nu zijn wij toevallig te gelijk in Mexico. Dat kan je niet zomaar voorbij laten gaan. Hoewel allemaal wat ouder geworden en elkaar lang niet gesproken is het contact meteen weer als vanouds. We hebben een gezellig ontbijt, doen een rondtoer in het toeristen trammetje en zitten lang op het terras van de Italian Coffeeshop. ’s Avonds trakteert Ellen ons op een fantastisch vis diner met heerlijke Mexicaanse witte wijn. Daarna een openlucht concert op het plein met een moderne Mexicaanse band waarbij je niet stil kan blijven staan. Ze doen er hier alles aan om Hans een geweldige verjaardag te geven. Kennelijk is ons bewegingspatroon toch wat anders dan van de Latino’s want vooral kinderen staan Hans met open mond te bewonderen. We sluiten een heerlijke dag af met een margarita om daarna afscheid te nemen van Ellen.
Bedankt voor alle leuke reacties en felicitaties. We begrijpen dat jullie heel goed weer hebben, nu niet klagen…. hier is het nog veel warmer.