22-26 juli 2013-Villahermosa- San Cristobal

De kustweg langs richting Villahersoma. Aanvankelijk een mooie route met ruim zicht op de golf van Mexico; veel kleuren blauw, pelikanen en andere (ons niet bekende) zeevogels, lange bruggen over Lagunes. Eenmaal landinwaarts is het landschap vlak en wat saai. We passeren verschillende staatsgrenzen. Vanuit Yucatan waren we al in Campeche, nu rijden we door Tabasco. We komen laat aan in Villahermosa, een hele grote plaats en door de herhaling van straatnamen op verschillende plaatsen in de stad hebben we moeite ons hotel te vinden. ’s Avonds zijn er allerlei activiteiten op een plein dichtbij ons hotel. Er wordt muziek gemaakt, er zijn fonteinen waar de kinderen in spelen (een soort bedriegertjes) en een groep jongeren is aan het breakdansen. We worden lek gestoken door de muggen, maar daar zijn we al een beetje aangewend hier in Mexico.
Vroeg op, we gaan vandaag naar San Cristobal in het bergachtige Chiapas. We rijden eerst door vlak land met veel bananenplantages waar de vliegtuigjes over ons hoofd vliegen om te sproeien tegen ongedierte dus AC uit en ramen dicht. Al snel gaat de weg omhoog, we passeren hoge toppen en diepe valleien en het uitzicht is prachtig. De weg is redelijk rustig maar Hans moet zich blijven concentreren omdat een gat in de weg hier echt een gat in de weg is. Halverwege stoppen we even in een dorp om fruit en water te kopen en worden we van alle kanten bekeken, veel toeristen komen hier kennelijk niet. Weer verder, haarspeldbocht na haarspeldbocht er komt geen eind aan. Onze volgende stop is in een plaatsje bij een kruising van wegen, dus markt, bussen, Toyota’s vol lokale bevolking, een enkele Grinco te paard en veel honden. We vragen om koffie en krijgen kommen heet water, de pot oploskoffie, suiker en een lepel: zelfservice Mexican stijl. Weer verder, de weg is nu hier en daar weggeslagen, de gaten worden dieper en groter en soms is het afvalt over tientallen meters verdwenen. We maken ons niet echt zorgen omdat we nog steeds volop verkeer tegen komen waaronder ook zwaar vrachtverkeer en taxi’s, de weg zal dus echt wel naar San Cristobal gaan. Onderweg komen we Indianendorpjes tegen waar de vrouwen in prachte geborduurde jurken aan het weefgetouw zitten. Dit deel van de route is heel tijdrovend, 40 km per uur is echt wel maximaal en over de 4 uur die google maps ons heeft voorspeld doen wij 7 uur. Aangekomen in San Cristobal breekt de hemel open en al snel staat het water centimeters hoog in de straten. Gelukkig zijn de stoepen hier hoog, soms wel kniehoogte waardoor de voeten redelijk droog blijven. Een heerlijk koele avond, een lekker pizza en goede wijn….San Cristobal bevalt ons wel.
San Cristobal ligt op 2300 meter, is dus veel koeler wat het verblijf aantrekkelijk maakt. We houden een dagje rust en ontbijten heerlijk met veel fruit, yoghurt en muesli. We drinken koffie op het centrale plein en bekijken enkele van de kerken, waarvan er hier veel zijn. We kijken onze ogen uit omdat in een van de portales (galerijen aan het plein) een markt is met alleen maar gebak, suikerwerk, chocolade en gesuikerd fruit. San Cristobal is een echte toeristen plaats met veel kleine winkeltjes, restaurantjes en barretjes. Naast toeristen zie je hier enorm veel Indiaanse vrouwen en kinderen die hun koopwaar hier aan de man willen brengen. Ze verkopen van alles: kleden, sjaals, truien maar ook snoepgoed, fluitjes, armbandjes en natuurlijk fruit. Het is pijnlijk te zien hoeveel, soms nog heel jonge kinderen al heel hard en tot ’s avonds laat meten werken
We maken een tripje naar Canon del Sumidero, een grote canyon. Eerst weer ruim een uur de bergen door met veel bochten en prachtige vergezichten. In Chiapa de Corzo gaan we aan boort van een boot ons twee uur te laten rond varen in de canyon. Overweldigend prachtig, we zien steile wanden, grotten en watervallen. Je voelt je heel klein in deze omgeving. Op de oevers liggen krokodillen en we zien een enkele aap voorbij slingeren. De canyon is 1000 meter diep op het diepste punt. Hier zegt men, hebben de Indianen die op het punt stonden overwonnen te worden door de Spanjaarden zich langs de steile wand naar beneden gestort. Liever dood dan overheerst. Op de terugweg maakt de boot flink vaart en natuurlijk varen we nog onder een waterval door, gelukkig was de camera toen al weer in de tas.
Rond San Cristobal wonen nog aardig wat Indianen die nog min of meer traditioneel leven. Landbouw (veel mais en fruit) maar ook de toeristenindustrie zijn de belangrijkste inkomstenbronnen. Wij bezoeken Zinacantan aan het eind van de middag en tot onze verbazing komen we midden in een plaatselijk feest terecht. De rollen lijken opeens omgedraaid, geen toerist te zien, we vallen dus nogal op. Hier alleen lokale bevolking op z’n mooist. De vrouwen en kinderen allemaal in traditionele klederdracht, de mannen in pak of ook traditioneel gekleed. Er speelt een band (oorverdovend hard) maar ook een fanfare en nog een andere band. Het lijkt of ze elkaar willen overtroeven, ze spelen allemaal tegelijk en de een speelt nog harder dan de ander. Uiteindelijk geven de twee kleine bands het op en verlaten duidelijk ontstemd het plein. We nemen nog een kijkje in de kerk, die ook hier weer prachtig met een overvloed aan bloemen is versierd. In de oudste kapel is de vloer bestrooid met dennennaalden en ondanks het feit dat de kapel hoort bij de katholieke kerk, wordt door de Sjamaan luidkeels een indiaanse religie beleden.
Morgen verlaten we de bergen en gaan richting tropisch regenwoud.